Het kerstdiner
voor Else-Marie van
den Eerenbeemt
In de auto dampte een diepe zucht:
‘Ja hoor, regen en het cadeau vergeten.
Dat wordt ons tot het graf verweten!’
De kerst gloorde in een asgrauwe lucht.
‘We hoeven niet te vragen wat we eten,
die taaie kalkoen is alom berucht.
Ik snap wel dat Karin is weggevlucht
en dat zullen we ook uitvoerig weten:
‘Wat jammer dat je zus er niet bij is’,
zegt mijn moeder en mijn vader zal vragen
of het met je studie al wat wil slagen
gevolgd door: ‘Jij lust vast een glaasje fris!’
Elk jaar weer het herhaald welbehagen,
de met caloriebommen gevulde dis,
de stille blikken en het zacht gesis
in de hoop dat ieder zich zal gedragen.
Waarom zouden we niet een keer overslaan?
Die familiedwang lichtjes intomen,
het water blijft heus wel naar de zee stromen;
we kunnen gewoon naar een restaurant gaan…’
Zolang als de file duren de dromen.
Eindelijk reden ze op de inrit aan
en toen haar vader heeft opengedaan
wist ze opeens weer: ik ben thuisgekomen.
Paul Marius Borggreve
Wat een leuk gedicht Paul.
BeantwoordenVerwijderen