Kort op zondag: Plastic zakje

 

De man remde wat af, leunde naar mij toe en riep: ‘Goed bezig!’

Ik stond in een halve spagaat met in mijn linkerhand een vuilniszak en met  in de andere een afvalgrijper een plastic zakje uit het riet te trekken. De eenden aan de andere oever leek het een beetje te hinderen, terwijl ik het toch vooral voor hen deed.

Ik keerde me naar de man. Hij glimlachte breed, zijn handen stonden op ontvangst, maar iets anders dan stotteren: ‘o, dank je wel’ lukte me niet. Dat hinderde me weer in zoverre, dat ik besefte dat dat steeds gebeurt.

‘Goed bezig’, wordt wel vaker toegeroepen bij het vrijwillig afval opruimen, maar een snedige opmerking met enige eloquentie als antwoord lukt nooit. Nee, enkel ongearticuleerd gemurmel. Vriendelijke ogen blijven hopeloos leeg.

Ook nu taande de glimlach weer snel en met een knik vertrok de lovende man.

‘Van afval word je kennelijk een beetje dom en ongezellig’, dacht hij nog, zo vulde ik voor hem in.

De eenden waren in ieder geval blij dat ik weer mijmerend verder liep, zodat ze hun vertrouwde plekje konden innemen.

Kort op zondag: De snap lock pin loop price tag fastener aan de pizzarolsnijder

 

Tussen de verregende studieboeken over technical engineering en blikjes corned beef van twee jaar over de datum prijkte hij: een pizzarolsnijder, of hoe noem je zo’n handvat met een slap wieltje. Het plastic koordje, ja hoe noem je dat eigenlijk?, waaraan het prijskaartje had gehangen zat er nog aan. Misschien was hij één keer gebruikt.

Och, wat lag hij daar eenzaam. Dus hij ging maar mee in de fietstas. Onderweg door het gedruil dacht ik aan al die pizzarolsnijders die hem voorgingen. Ik telde er zeker een stuk of tien. De laatste waren nog maar twee maanden geleden toen ik er direct twee in een keer vond, ook langs de weg. Ik herinnerde me ook weer dat ik telkens opnieuw moest ontdekken dat pizzarolsnijders perfect zijn om van een pizza een papperige smurrie te maken, maar dat voor een puntverdeling een schaar veel handiger is.

‘Die kan naar de kringloop’, riep mijn vrouw al uit, toen ik binnenkwam met de nieuwe pizzarolsnijder trots omhoog gehouden. Dus knipte ik het plastic koordje – waarvan ik niet weet hoe dat heet- eraf en legde hem in de doos wegdoe-artikelen. Tot slot zocht ik op hoe zo’n plastic draadje wordt genoemd: een snap lock pin loop price tag fastener  bleek en ze zijn gemaakt van nylon.

Kort op zondag: Niet opruimen

‘Meneer, fkjasdlfiuk! fkjaskdlfiuk!’, riep hij terwijl hij in grote cirkels om mij heen reed op zijn BMX-je.

‘Ik versta er niets van, wat zeg je nou?’

‘Fkjasdlfiuk!’, riep hij nog enthousiaster en lachte breed. Zijn compaan op een nog een kleiner fietsje keek daarentegen wat bedrukt.

‘Fkjasdlfiuk?’

Hij schudde zijn hoofd en stopte eindelijk: ‘Nee, meneer, je mag niet opruimen!’

Ik was net bezig was peuken van het afval te rapen met een afvalgrijper.

‘Dat mag niet? Zo, zo, maar het is hier toch een bende. Dat vind je toch ook niet leuk met glas en blikjes’.

‘Jawel, dat is wel leuk’.

‘Maar die vieze sigarettenpeukjes dan?’

Hij dacht even na: ‘Ook’.

‘Zo, rook jij dan al?’

‘Ja!’

‘Onzin.’

‘Rook jij dan wel, meneer?’

‘Nee, maar ik heb het wel eens gedaan.’

‘Zie je wel, dus je mag niet opruimen!’

‘Vraag het maar eens aan die ouwe meneer daar’.

Ik wees naar Cor die tien meter op stond in conversatie met Anna. Hij fietste er brullend op af. Cor en Anna zeiden iets en keken streng. Toen fietste hij weer terug.

‘En wat zeiden ze?’

‘Dat ik niet door volwassenen heen mag praten.’

‘Daar hebben ze gelijk in.’

‘Maar toch mag je niet opruimen…’

Hij fietste weer weg en scandeerde nog een paar keer: ‘Niet opruimen! Niet opruimen!’

Zijn kameraadje bleef nog staan en zag hoe ik een kartonnen drinkpakje in de vuilniszak deed.

‘Is dat je broertje?’, vroeg ik.

‘Nee, mijn neefje’, antwoordde hij en keek nog wat bedrukter.

 

Kort op zondag: Kom van dat dak af

Vanaf de flat klonk gekletter en gegiechel. Twee knaapjes beklommen de steiger langs de flat. De bouwvakkers waren kennelijk vergeten het toegangshek dicht te zetten.

‘Jongetjes, kom van die steiger af!’, riep ik, ‘dat is gevaarlijk, je hebt er niks te zoeken.’

De schuchterste reageerde: ‘Ja maar…’

‘Niks ervan, kom naar beneden.’

Hij zette een eerste stap. Zijn kameraadje staakte zijn klimmerij: ‘Waarom stop je nou?’

‘We moeten naar beneden van die meneer’.

‘O’.

Gedwee, maar erg langzaam, klauterden ze naar beneden.

‘Goed zo, jongens!’

 

Tien minuten later klonk er weer gekletter en weer gegiechel. Deja vu. De twee knaapjes zaten nu halverwege.

‘Jongetjes, kom van die steiger af!’, riep ik, ‘dat is gevaarlijk, je hebt er niks te zoeken.’

Maar nu hadden ze bijgeleerd.

‘Maar meneer, we willen een YouTubefilmpje maken vanaf het dak. En dan komen we direct naar beneden, dat beloven we’.

Ik was even verbijsterd.

‘Hup, geen gezeur naar beneden!’

‘We moeten echt het YouTubefilmpje maken, sorry!’

 

Ach en wat doe je dan. Vroeger zou je de mattenklopper hebben gepakt of een bezem, maar nu? Ik keek zwijgend omhoog. De knaapjes zwaaiden.

Toen bulderde een harde stem van boven:

‘En nu oprotten, kutjochies, anders sla ik je reet van je lijf dat je nooit meer kunt zitten!’

En wederom gedwee, maar erg langzaam, klauterden ze naar beneden.

Kort op zondag: feestbeesten

 

‘Heb je dat gezien?’

‘Nee, wat?’

‘Die troep op het parkeerterrein. Gisteren was er een feestje hier beneden’

‘O’.

‘En die vuilniszakken hebben ze naast de container gezet, want ze hebben geen pasje’.

‘Dat hoort niet’.

‘Nee en om vijf uur werd ik wakker door een hoop gekrijs’.

‘Gingen ze zo lang door?’

‘Nee, dat waren meeuwen. Ik kijken. Stonden er een stuk of vijf vuilniszakken en die meeuwen maar pikken. Taartdozen, bordjes, chipszakken. Het was heel wat’.

‘Dat was duidelijk een feestje’.

‘Het duurde wel twee uur voor die meeuwen eens klaar waren. Ik deed natuurlijk geen oog dicht.’

‘En nu dan?’

‘Nu ligt de hele parkeerplaats vol’.

‘Tja, dat is niet zo netjes.’

‘Ja, en er was gisteren nog een feestje, in de zaal hiernaast!’

‘En wat vonden die meeuwen daarvan?’

Kort op zondag: De lul en de klootzak

 

‘Hee, smerige lul, vind je dat normaal’, riep ik het oude drankorgel toe. De uitgeteerde zestiger stond tegen de heg te zeiken. De heg voor mijn huis. Hij had een vrij grote lul zag ik en behoorlijk bruin.

‘Hee, lul’, riep ik nog een keer.

 ‘Je moet je bek houden klootzak. Ik ben aan het pissen’, baste hij terwijl de gele bierstaal wat begon te tanen.

Om ongelukken te voorkomen fietste ik door.

 

De volgende dag zat hij al weer voor de Aldi met een halve liter en zijn compaan. Tot mijn verbazing sprak Cor hen aan en wenkte mij.

‘Ik heb gezegd dat ze hun bierblikken moeten opruimen en de peukjes niet op de grond moeten gooien’, zei Cor triomfantelijk.

‘Dat doen we altijd’, zei de lul.

‘Maar er is hier geen prullenbak, toch?’, voegde zijn kameraad toe, terwijl hij een slok nam.

Kort op zondag: Alala!

 

Alles leek in orde. De koelkast reutelde, de tl-balk flikkerde, de kat zeurde. Tijd voor een glaasje. Ik had de laatste druppel nog niet ingeschonken of ik hoorde hem. Een zoemend geluid. Ik begreep: er is hier een vlieg. Mijn gezicht betrok… heel erg. Onmiddellijk greep ik de vliegenmeppers. Een wilde achtervolging begon. Op de kraan, de pan, de koffiemok, de verwarmingsbuis, de tafel, het aanrecht, het gordijn, weer op het aanrecht, bij de lamp, op het bord. Het geklatsj van de mepper deed hem niets, geen truuk was hem onbekend. Na een half uur moest ik opgeven.

Succes is een keuze, ha,ha, kwijnde ik. Ik dronk mijn verdriet tot de bodem en ik lustte nog wel een slokje. Ik stond op en daar zag ik hem, teruggekeerd, op het plafond.  Zonder twijfel, met een ongekende kracht denderde ik de mepper tegen het plafond. Het beton kraakte. De dood kwam aangetreden en dronken van bloeddorst slaakte ik een ijselijke kreet.