Tussen de verregende studieboeken over technical engineering en blikjes corned beef van twee jaar over de datum prijkte hij: een pizzarolsnijder, of hoe noem je zo’n handvat met een slap wieltje. Het plastic koordje, ja hoe noem je dat eigenlijk?, waaraan het prijskaartje had gehangen zat er nog aan. Misschien was hij één keer gebruikt.
Och, wat lag hij daar eenzaam. Dus hij ging maar mee in de fietstas. Onderweg door het gedruil dacht ik aan al die pizzarolsnijders die hem voorgingen. Ik telde er zeker een stuk of tien. De laatste waren nog maar twee maanden geleden toen ik er direct twee in een keer vond, ook langs de weg. Ik herinnerde me ook weer dat ik telkens opnieuw moest ontdekken dat pizzarolsnijders perfect zijn om van een pizza een papperige smurrie te maken, maar dat voor een puntverdeling een schaar veel handiger is.
‘Die kan naar de kringloop’, riep mijn vrouw al uit, toen ik binnenkwam met de nieuwe pizzarolsnijder trots omhoog gehouden. Dus knipte ik het plastic koordje – waarvan ik niet weet hoe dat heet- eraf en legde hem in de doos wegdoe-artikelen. Tot slot zocht ik op hoe zo’n plastic draadje wordt genoemd: een snap lock pin loop price tag fastener bleek en ze zijn gemaakt van nylon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten