Het zweet parelde van haar voorhoofd. Ze rukte een doos uiteen waar ooit nog een stuk IKEA in had gezeten en duwde de flarden in de papierbak. Naast haar stond een slungel met een stuk karton dat twee keer zo groot was als hij zelf. Zijn handen hingen slap, zijn ogen spraken ‘wat moet ik nou?’. Dat wist hij kennelijk toch al snel, want hij zette het karton naast de bak en liep naar zijn auto. Zij keek hem aan en ik keek hem aan: nou zeg. Hij keek erg vuil terug. Zij pakte het stuk karton dat hij had neergezet en begon het te verscheuren.
Ik wilde haar al gaan prijzen, maar het bleek dat hij de auto drie meter verderop parkeerde en weer uitstapte. Opeens kordaat liep hij op ons af. Ik zette mij schrap. Hij ging mij voorbij naar haar toe. Toen ze het laatste stuk karton had gedeponeerd gaf ze hem een zoen. O. Even voelde ik me schuldig over mijn vooroordelen, alhoewel… zijn auto stond nu schuin op de stoep geparkeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten