KLADTBLOG.blogspot.com
schreef ik onlangs het volgende gedicht over Vinkhuizen:
Alles in het Diamantpark
Sinds er is gesnoeid zie je alles.
Zo zag ik de vrouw met de moederfiets.
Ze stond naast het bankje bij de vuilnisbak.
Alles was aan haar kordaat:
veertig jaar, haar korte haar
en het driftige wegwerpgebaar,
een peukje verdween in het struikgewas.
Dat verwachtte ik toch niet helemaal.
De dag ervoor vond ik bij hetzelfde bankje:
drie blikjes (leeg) en lachgaspatronen.
De achterburen kijken daar nu op uit.
Ik dacht nog: wat erg voor ze!
Achteraf konden die lachgaspatronen
ook wel van moeders zijn geweest
met moederfietsen en kordate kapsels
en dat is dan alles…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten