Voor het programma Dit is de Zondag, 29 april 2012, EO radio 1 maakte ik ter ere van Dick Woudenberg, zoon van een zeer bekende NSB-er het volgende gedicht:
Herkenning
voor Dick Woudenberg
Voor die foto was geen plaats aan de wand:
de man in het uniform dat had verloren
keek nog steeds trots, wilde niet horen,
lag hulpeloos in de weifelende hand,
die ook van hem zelf had kunnen zijn.
De geschiedenis had haar gelijk gekregen
wist feilloos juist en fout af te wegen,
een mens niet zwaarder dan papier, maar klein
even zwart-wit als de wereld toen was.
Waarom had die man dit aangetrokken,
een circuskostuum van een held op sokken?
Een wond die maar heel langzaam genas.
En elk letsel vergaat dan wel in de tijd,
de giftige damp in lucht opgestegen,
de foto heeft toch enkel steeds gezwegen,
gebrek aan woorden, nooit een stem van spijt.
Maar wat de tweede man in het portret zag
was bekend, zonder hij het uit kon leggen,
of hij een andere stem hoorde zeggen
dat alles tot slot goed komen mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten